Warsztaty

Program Warsztatu „Wreszcie żyć” opiera się na Programie 12 kroków i bazuje na chrześcijańskiej wizji człowieka i świata, łącząc rozwój duchowy i elementy psychoterapii. Jest formą pomocy dla osób doświadczających różnych trudności w sferze psychicznej i duchowej, w relacjach z innymi, ze sobą i z Bogiem.

Korzystają z niego:
- osoby dorosłe przeżywające trudności w związkach (ze współmałżonkiem, z dziećmi, z rodzicami);
- osoby cierpiące z powodu zaniżonej samooceny, osamotnienia, poczucia krzywdy;
- osoby cierpiące na trudności w relacji z Bogiem (negatywne uczucia do Boga, trudności w życiu sakramentalnym).
Praca na Warsztacie ma na celu uzdrowienie zdrowia duchowego i psychicznego.
  

 PROGRAM DWANASTU KROKÓW brzmi:

1. Przyznaliśmy, że jesteśmy bezsilni wobec naszego uzależnienia i naszych problemów – i że nie możemy już dać sobie rady z naszym życiem.
2. Uwierzyliśmy, że moc większa do nas samych może przywrócić nam duchowe zdrowie.
3. Postanowiliśmy powierzyć naszą wolę i nasze życie Opiece Boga, na ile Go pojmujemy.
4. Zrobiliśmy radykalny i odważny obrachunek moralny w głębi duszy.
5. Bez ukrywania wyznaliśmy Bogu, sobie i drugiemu człowiekowi istotę naszych błędów .
6. Staliśmy się całkowicie gotowi, aby Bóg uwolnił na od wszystkich wad charakteru.
7. Zwróciliśmy się do Niego w pokorze, aby usunął nasze braki.
8. Zrobiliśmy listę osób, które skrzywdziliśmy i staliśmy się gotowi zadośćuczynić im wszystkim.
9. Zadośćuczyniliśmy osobiście wszystkim, wobec których było to możliwe z wyjątkiem tych przypadków, gdy zraniło by to ich lub innych.
10. Prowadzimy nadal rachunek moralny, z miejsca przyznając się do popełnionych błędów.
11. Dążyliśmy poprzez modlitwę i medytację do coraz doskonalszej więzi z Bogiem, na ile Go pojmujemy, prosząc jedynie o poznanie Jego woli wobec nas, oraz o siłę do jej spełnienia.
12. Przebudzeni duchowo w rezultacie tych „Kroków”, staraliśmy się nieść przesłanie innym ludziom i stosować te zasady we wszystkich naszych poczynaniach.

Towarzyszy mu MODLITWA O POKÓJ DUCHA

Boże, użycz mi pogody ducha,
abym godził się z tym,
czego nie mogę zmienić,
odwagi, abym zmieniał to, co mogę zmienić,
i mądrości, abym odróżniał jedno od drugiego.
Pozwól mi, cały ten dzień przeżyć
w świadomości upływającego czasu.
Pozwól mi rozkoszować się chwilą
w świadomości jej ograniczenia.
Pozwól mi zaakceptować konieczność,
jako drogę do wewnętrznego pokoju.
Pozwól mi, za przykładem Jezusa,
przyjąć także ten grzeszny świat, jakim jest,
a nie, jakim ja chciałbym, aby był.
Pozwól mi Tobie zaufać, że wszystko będzie dobrze,
jeśli zdam się na Ciebie i Twoją wolę.
Tak będę mógł być szczęśliwym w tym życiu
i osiągnąć pełnię szczęścia z Tobą
w życiu wiecznym.
Amen.

Za zgodą Kurii Biskupiej Warszawsko-Praskiej z dnia 28.06.2010, (do prywatnego odmawiania)